“Het moet nu. Meer tijd heb ik gewoonweg niet”, Doodziek is hij, maar toch klinkt Yves Thomis uit Diepenbeek nog ambitieus.

De leukemiepatiënt organiseerde december 2017 de eerste ‘Christmas Ride Run Walk’, een wandel- en fietstocht ten voordele van het Jan Degraenfonds, vanop zijn sterfbed. “Als leukemiepatiënt in Gasthuisberg kwam dagelijks de snoepkar langs”, zegt Yves. “Telkens was ik kinderlijk blij. Ik wilde weten hoe die kar altijd weer gevuld raakte, en waar de hometrainer of die bedfiets in mijn kamer toch maar vandaan kwamen. Toen ik hoorde over het Jan Degraenfonds, genoemd naar iemand die ook aan leukemie overleed, wist ik meteen: daar wilde ik iets voor doen.”

“Het moet nu. Meer tijd heb ik gewoonweg niet.” In de huiskamer wordt het muisstil. Vrouw Rina, zoon Dylan en Annemie Panis van het Jan Degraenfonds luisteren hoe de doodzieke Yves Thomis zijn laatste doel omschrijft. Thomis’ fysieke toestand valt te omschrijven als vel over been, maar zijn hoofd en motor draaien nog op volle toeren. Voorlopig nog, want Yves wordt palliatief verzorgd. Hij is bezig aan zijn laatste rechte lijn.

“Nog een paar weken, hooguit een maand”, klonk de mokerslag die Yves even geleden te verwerken kreeg. Na 2 jaar heeft hij de hele zwik aan behandelingen en 2 stamceltransplantaties achter de rug. “Met goede en minder goede dagen”, legt hij uit. “Met lange weken in de isolatiekamers. Waar de bedfiets, de snoepkar, de hometrainer en de tablet voor de nodige afwisseling zorgden. Mijn Bounty, wat keek ik er telkens naar uit. Ik was een gelukzak en kreeg dagelijks bezoek. Maar veel mensen op de gang zagen haast niemand. Kan je nagaan wat die dingen voor hen betekenden. Een initiatief dat klein lijkt, maar zo enorm belangrijk is. En nooit werd ons voor al die dingen één cent gevraagd. Zodra ik wist dat het Jan Degraenfonds hiervoor zorgde, stond mijn besluit vast. Hier moest en zou ik nog geld voor inzamelen.”

En dus kwam Yves op het idee om een fiets- en wandeltocht te organiseren ten voordele van het fonds. Daarvoor trommelde hij naast Rina en Dylan ook zijn beste vrienden Ingrid Vanheusden, Benny Noten, Patrick Surinx en zijn broer Benny Thomis op. “Zelf kan ik het niet meer, maar zij belopen alles. Zoals ik het zou willen.

“Er was maar één vereiste: de eerste editie wil ik nog meemaken. En dus moest het vooruit gaan. Op twee weken tijd moest alles klaar zijn. Ik reken niet meer op extra tijd.”

“Er was voor mij maar één vereiste: de eerste editie wil ik nog meemaken. En dus moest het vooruit gaan. Op twee weken tijd moest alles klaar zijn. Ik reken niet meer op extra tijd” Yves Thomis Leukemiepatiënt en organisator

Verkoudheid

Concreet nodigt Yves iedereen uit om te komen fietsen, wandelen of lopen. De start van de benefiettocht ligt aan café Den Alver Diepenbeek-centrum, Tijdens de eerste editie passerde alle deenemers ook het huis van Yves. “Daar zal ik ze van achter het venster begroeten en naar hen wuiven. Eigenlijk had ik graag naar buiten gewild, maar dat kan ik niet. Eén verkoudheid en ik ben weg. Dat besef ik heel goed. Als geen ander weet ik dat zaterdag een heel zware dag gaat worden. Een rollercoaster van emoties en een parade van vrienden en kennissen. Voor velen zal het de laatste keer zijn dat ik hen zal zien.”

“Op wat ik hoop?”, vraagt Yves. “Ik mik op een zo hoog mogelijke opbrengst. Om niet van nul te beginnen, stort ik de eerste duizend euro zelf. We hebben al wat sponsors, de mensen rondom mij zijn er heel erg mee bezig. Dit was in een-twee-drie geregeld, maar volgend jaar hebben ze veel meer tijd. Want als ik er niet meer ben moeten Rina, Dylan en mijn vrienden dit verder zetten. Elk jaar. Dan is de zorg voor mij ook weg, al hoop ik toch een beetje dat ze aan mij denken als ze er mee bezig zijn. Dan mag het echt iets groots worden. Maar eerst de zaterdag. Ik hoop echt dat ze met honderden gaan zijn.”

Vanop zijn ziekbed zag hij 23/12/2017 meer dan 300 mensen passeren, allemaal mensen met een warm hart die gevolg hadden gegeven aan zijn oproep. Hij overleed helaas 8 dagen later op 31/12/2017.

Maar belofte maakt schuld en de belofte aan Yves was dat wij zijn wens zouden verder zetten.

Artikel HBVL door Dirk JACOBS